جمعه 7 اردیبهشت 1403
برای بررسی محدودیت های ترجمه ادبی، سید سرور حسین استاد دنشگاه در امارت متحده عربی ، از گروهی مترجمان خواست تا متون ادبی را ترجمه کنند، یعنی فرایند تبدیل متن از زبان مبدا به زبان مقصد در حالیکه محتوا، سبک و لحن بدون تغییر باقی می مانند.
در پایان ان پروژه، او گفت که قربانیان ترجمه ادبی نویسندگان خلاقی هستند که اثرهایشان ترجمه می گردند. هر زبانی دارای سبک وسیاق خاصی است که نمی توان با همان روح و احساس به زبانی دیگر ترجمه کرد. بنابراین مترجمان از نبوغ خود برای ترجمه این روح و حس بهره گرفته بدون اینکه از معادل های موجود در فرهنگ های لغات کمی پا را فراتر بگذارند.
به منظور کاهش خشکی متن و خلق ترجمه ای جالب و خواندنی، تغییرات مهمی نیاز هستند. مترجمان نه تنها باید در هر دو زبان خبره باشند بلکه در مورد ویژگی های اجتماعی و فرهنگی نوشته های ادبی نیز بدانند.
به نظر او ترجمه صرفا تغییر کلمات و جملات از یک زبان به زبان دیگر نیست بلکه خلاقیت و احساسات نویسنده نیز باید در ترجمه گنجانده شود.
